Krummavísur

Krummi svaf í klettagjá
kaldri vetrarnóttu.
Verður margt að meini,
verður margt að meini.

Fyrr en dagur fagur rann,
freðið nefið dregur hann
undan stórum steini,
undan stórum steini.

Á sér krummi ýfði stél,
einnig brýndi gogginn vel,
flaug úr fjalla gjótum,
flaug úr fjalla gjótum.

Lítur yfir byggð og bú
á bæjum fyrr en vakna hjú,
veifar vængjum skjótum,
veifar vængjum skjótum.

Sálaður á síðu lá
sauður feitur garði hjá,
fyrrum frár á velli,
fyrrum frár á velli.

Krúnk krúnk nafnar komið hér,
krúnk krúnk því oss búin er
krás á köldu svelli,
krás á köldu svelli.